คดีปกครองที่นำมาเล่าสู่กันฟังในฉบับนี้ เป็นเรื่องของท่อระบายน้ำในเขตเทศบาลที่ถูกเทคอนกรีตปิดทับ แต่เทศบาลไม่ดูแลทำให้ผู้อยู่อาศัยใกล้เคียงได้รับความเดือดร้อน
คดีนี้ผู้ฟ้องคดีเป็นเจ้าของอาคารพาณิชย์อยู่ติดถนนและบาทวิถีของตลาด ฟ้องว่าเจ้าของตลาดปรับปรุงพื้นที่ตลาด โดยเทคอนกรีตทับถนน บาทวิถีและฝาท่อระบายน้ำตลอดแนวและจัดให้พ่อค้าแม่ค้าเข้าไปขายสินค้าในบริเวณดังกล่าว ทำให้ไม่สามารถเปิดฝาท่อระบายน้ำเพื่อลอกท่อระบายน้ำได้ หลังจากร้องเรียนต่อเทศบาลตำบลหลายครั้ง แต่เทศบาลตำบลไม่ได้ดำเนินการ จึงขอให้ศาลมีคำพิพากษาหรือคำสั่งให้เทศบาลตำบลเปิดฝาท่อระบายน้ำดังกล่าว
เรื่องนี้เจ้าของตลาดอ้างว่า ได้รับอนุญาตจากเทศบาลตำบลให้ปรับปรุงตลาดและถนนซึ่งอยู่ในบริเวณตลาดไม่มีลักษณะเป็นทางสาธารณประโยชน์ การเทคอนกรีตพื้นตลาดและถนนเป็นการใช้สอยทรัพย์สินของตนเองเพื่อให้ประชาชนใช้สัญจรซื้อของในตลาด และท่อระบายน้ำก็อยู่ในที่ดินที่เป็นกรรมสิทธ์ิของตน ส่วนเทศบาลตำบลอ้างว่า เป็นการใช้สอยทรัพย์สินของเจ้าของตลาด เทศบาลตำบลไม่มีอำนาจยับยั้งหรือขัดขวาง ท่อระบายน้ำก็อยู่ในบริเวณที่ดินของเจ้าของตลาด และไม่พบหลักฐานทางราชการว่ามีการใช้งบประมาณของราชการก่อสร้างตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 เทศบาลตำบลมีหน้าที่บำรุงทางบกและทางน้ำ...และบำรุงทางระบายน้ำ (มาตรา 50 วรรคหนึ่ง (2) และมาตรา 51 (8)) และมีอำนาจกำหนดหลักเกณฑ์และวิธีการเพื่อให้ผู้รับใบอนุญาตจัดตั้งตลาดปฏิบัติเกี่ยวกับการดูแลรักษาความสะอาดเรียบร้อยภายในตลาดให้ถูกต้องตามสุขลักษณะและอนามัย การระบายน้ำทิ้ง หากผู้ได้รับอนุญาตปฏิบัติไม่ถูกต้องเจ้าพนักงานท้องถิ่นมีอำนาจสั่งให้แก้ไขหรือปรับปรุงให้ถูกต้องได้ ตามพระราชบัญญัติการสาธารณสุข พ.ศ. 2535 (มาตรา 35 (4) และมาตรา 45 วรรคหนึ่ง) ปัญหาว่า ท่อระบายน้ำพิพาทอยู่ในความรับผิดชอบของเทศบาลตำบลหรือไม่ ?
ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่า แม้ว่าไม่พบหลักฐานว่าท่อระบายน้ำพิพาทก่อสร้างเมื่อใดและผู้ใดเป็นผู้ก่อสร้างโดยใช้งบประมาณของราชการหรือไม่ แต่จากบันทึกไกล่เกลี่ยพบว่า อดีตนายกเทศมนตรีของผู้ถูกฟ้องคดีเป็นผู้ขอใช้ท่อระบายน้ำด้วยความยินยอมของบิดาของเจ้าของตลาด เพื่อระบายน้ำจากท่อระบายน้ำด้านหน้าตลาดไปสู่ท่อระบายน้ำสาธารณะ และแม้ในบันทึกดังกล่าวจะมิได้ระบุไว้ชัดแจ้งว่ายินยอมให้ก่อสร้างท่อระบายน้ำก็ตาม แต่จากการที่พนักงานศาลที่ออกไปตรวจสอบสถานที่ตามคำสั่งศาลพบว่าท่อระบายน้ำพิพาทซึ่งอยู่ด้านข้างอาคารของผู้ฟ้องคดี เชื่อมต่อกับท่อระบายน้ำของผู้ถูกฟ้องคดีและอาคารของผู้ฟ้องคดียังคงระบายน้ำเสียลงท่ออยู่เช่นเดิม ซึ่งการเชื่อมต่อท่อระบายน้ำพิพาทกับท่อระบายน้ำที่ผู้ถูกฟ้องคดีสร้างขึ้นเพื่อประโยชน์ของผู้ถูกฟ้องคดีในการระบายน้ำไม่ว่าจะเป็นน้ำจากฝนตกตามธรรมชาติหรือน้ำเสียจากบ้านเรือนหรือการประกอบกิจการของราษฎรในเขตเทศบาลตลอดจนน้ำจากการระบายน้ำทิ้งของตลาด ดังนั้น สภาพการใช้งานของท่อระบายน้ำพิพาท จึงเป็นการใช้งานสาธารณประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทางระบายน้ำซึ่งเชื่อมต่อกับทางระบายน้ำของผู้ถูกฟ้องคดีผู้ถูกฟ้องคดีจึงมีอำนาจหน้าที่ตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 และพระราชบัญญัติการสาธารณสุข พ.ศ. 2535 ในการตรวจสอบ ดูแล และบำรุงรักษาทางระบายน้ำ ให้ระบบการระบายน้ำของเทศบาลสามารถระบายน้ำได้สะดวกและใช้การได้ดีอยู่เสมอ เพื่อมิให้ทางระบายน้ำหรือโครงข่ายของระบบการระบายน้ำสกปรกอุดตัน อันอาจทำให้เกิดน้ำท่วมขังและจะก่อให้เกิดอันตรายอย่างร้ายแรงต่อสุขภาพอนามัยของประชาชนในเขตเทศบาล เมื่อไม่เข้าไปดูแล และบำรุงรักษาท่อระบายนํ้าพิพาท ปล่อยให้เจ้าของตลาดดำเนินการปรับปรุงตลาด โดยเทคอนกรีตปิดทับฝาท่อระบายน้ำที่ผู้ฟ้องคดียังคงใช้ระบายน้ำเสียจากบ้านเรือนลงสู่ท่อระบายน้ำดังกล่าวอยู่จึงถือได้ว่าผู้ถูกฟ้องคดีละเลยต่อหน้าที่ในการบำรุงรักษาทางระบายน้ำตามที่กฎหมายกำหนดให้ต้องปฏิบัติ(คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 88/2556)
เมื่อเทศบาลมีอำนาจหน้าที่ตามกฎหมายในการจัดให้มีและบำรุงทางระบายน้ำในเขตเทศบาลจึงมีหน้าที่สอดส่อง ดูแล รักษาท่อระบายน้ำมิให้ระบบการระบายน้ำสกปรกอุดตันเพื่อประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่นถึงแม้ว่าท่อระบายน้ำนั้นจะได้มีการก่อสร้างมานานโดยไม่มีหลักฐานปรากฏชัดว่าใช้เงินงบประมาณของทางราชการก่อสร้างหรือไม่ แต่หากโดยสภาพการใช้งานเป็นการใช้งานสาธารณประโยชน์ในลักษณะเป็นทางระบายน้ำเชื่อมต่อกับทางระบายน้ำที่เทศบาลสร้างเพื่อประโยชน์สาธารณะ เทศบาลยังคงมีหน้าที่ตามที่กฎหมายกำหนด...ครับ !
เครดิต : นายปกครอง . หนังสือพิมพ์บ้านเมือง คอลัมน์คดีปกครอง ฉบับวันเสาร์ที่ 14 มิถุนายน 2557
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น